Wstęp

Nie tak dawno, dźwięk w kinie, w telewizji i na płytach/kasetach był produktem przemysłów bardzo różniącym się pod względem jakości i formatu. Rosnąca popularność dźwięku przestrzennego w domu, zbliżyła do siebie te przemysły i ich formaty. Dzisiejsza wielokanałowa cyfrowa technologia sprawia, że ów kinowe formaty dźwięku są także w naszych domach.

Początki dźwięku przestrzennego.

Pierwszy komercyjny wielokanałowy format dźwiękowy dla kina został wynaleziony we wczesnych latach pięćdziesiątych. W tym czasie, stereofoniczny dźwięk był obfito promowany przez przemysł filmowy wraz z nowymi szeroko-ekranowymi formatami kinowymi. W przeciwieństwie do dwu-kanałowego formatu później zaadoptowanego dla domowego stereo, kinowy stereo dźwięk miał minimum cztery kanały.

W takich stereofonicznych formatach filmowych jak cztero-ścieżkowy CinemaScope (35 mm) i sześcio-ścieżkowy Todd-AO (70 mm), kanały dźwiękowe były nagrywane na paskach magnetycznego materiału (każdy ścieżka na osobnym pasku). Aby odtworzyć nagranie z pasków, projektory były wyposażone w głowice takie jak w magnetofonie, a sala kinowa w odpowiednie wzmacniacze i systemy głośników.

Od początku, stereofoniczne formaty filmowe miały przynajmniej jeden kanał odtwarzany z głośnika umieszczonego z tyłu sali kinowej. Kanał ten nosił nazwę kanału efektów, co oznaczało, że jest przeznaczony do okazjonalnych dramatycznych efektów. W rzeczywistości, niektóre z formatów wyłączały ten kanał w momencie gdy był niepotrzebny, aby wyeliminować choć po części szumy wydobywające się z głośników.

Mimo że film stereo stracił popularność w latach sześćdziesiątych i początku lat siedemdziesiątych spowodowaną wysokimi kosztami magnetycznych formatów oraz krachem w biznesie filmowym, to inżynierowie dźwięku nadal eksperymentowali z kanałem efektów. Formaty takie jak six-track 70 mm magnetic wprowadziły jednakowy stosunek sygnał-szum dla wszystkich kanałów, można było wtedy używać kanału efektów do otoczenia widowni nieprzerwanymi nisko-poziomowymi dźwiękami ambient. Kanał efektów teraz niósł ze sobą lepszy realizm dźwięku, nie tylko okazjonalne dramatyczne efekty.

Ta rozszerzona i bardziej naturalna praktyka została poznana jako surround sound, a kanał efektów jako kanał surround. Głośniki umieszczane z tyłu sali zostały przeniesione na boczne ściany sali kinowej, aby wytworzyć większe pole dźwiękowe. Nazywano je The Surrounds.